Onze club kan niet zonder vrijwilligers. Sommigen zie je veel en vaak, anderen doen in stilte of achter de schermen hun werk. In deze rubriek leren we onze vrijwilligers kennen door hem of haar een aantal vragen te stellen. Deze keer is het de beurt aan Jolanda Karsten (52).

Wie de afgelopen 17 jaar bij DESS geweest is, is haar vast tegengekomen. In allerlei hoedanigheden was ze te zien: supporter van haar dochters Tess en Lois, trainer en coach van verschillende meidenteams, Voetballend bij de damesveteranen, lid van het jeugdbestuur, lid van de kantinecommissie (verantwoordelijk voor de evenementen) of als organisator van De nacht van DESS. Het kan ook zo zijn dat je de laatste tijd een nieuw DESS-tenue hebt gekregen met je team; ook dat regelde Jolanda, net als de contacten met Duijn Teamsport en de lief en leed pot.

Het is een beste lijst en die begon in 2007 met het training geven en coachen van het team van Lois. In een gemengd jongens- en meisjesteam namen ze het elke week op tegen jongensteams. Meisjes voetbalden toen nog niet zo veel en een aparte meisjescompetitie bestond niet. Hoewel er in de jaren daarna steeds meer meiden kwamen voetballen en Lois in een compleet meisjesteam speelde, was er nog geen meisjescompetitie. Het leidde tot minder spelplezier bij de meiden en daar moest iets aan gedaan worden.

“Samen met 2 mensen van VVS zijn we naar de KNVB gegaan om hen te vertellen dat ze veel leden mislopen, doordat veel meisjes afhaken of niet komen voetballen. In dezelfde periode had vrouwenbondscoach Vera Pauw een boek geschreven, waarin ze vertelde dat meisjes vooral tussen de jongens moesten blijven spelen, want daar zouden ze zich sneller en beter kunnen ontwikkelen. De KNVB was dus in principe tegen ons idee, maar uiteindelijk legden we op tafel dat als zij die leden niet wilden, we zelf wel een competitie zouden opstarten met clubs uit de buurt die ook met meisjes tegen meisjes wilden voetballen. Dat was natuurlijk niet gunstig voor hun, dus mochten we een pilot starten in onze regio en al snel omarmde de KNVB ons plan alsnog.”

Zelf voetbalde Jolanda vroeger ook. “Ik begon met handbal, maar kon eigenlijk geen bal gooien. Eén meisje uit mijn klas zat op voetbal en die vroeg mij mee naar een training. Ik ben daarna bij HOSV gaan voetballen. VVS had geen meidenteam en HOSV was toen nog een best grote club. Tot mijn 25ste heb ik gevoetbald als keeper of fysiek sterke verdediger, daarna ging ik trouwen en kreeg ik kinderen en nam mijn werk veel tijd in. In die periode bij HOSV heb ik het ontzettend naar mijn zin gehad. We zaten lang in de kantine na de trainingen en gingen elk jaar met een bus vol spelers naar België voor een toernooi. Deze lol wilde ik mijn eigen kinderen en alle kinderen die op voetbal zaten ook geven, daarom ben ik als vrijwilliger bij DESS betrokken geraakt. Ik vind sowieso dat als je kinderen ergens aan meedoen, dat je als ouders de taak hebt daar iets voor te doen. Al is het maar een beetje, elke hulp is welkom bij alle verenigingen. Als je wilt dat hetgeen je kinderen doen blijft bestaan, zal je er iets voor moeten doen. Bovendien kan ik moeilijk “nee” zeggen, dus ik stap al snel ergens in.”

Jolanda werd geboren in Spanbroek, ging naar de Edmar Vergouwen MAVO in Opmeer en daarna naar de kappersschool in Haarlem. Daarna werkte ze als kapper in Alkmaar en Bergen en opende samen met een vriendin een eigen kapperszaak in Hoorn. “Na een aantal jaar ontwikkelde ik een allergie voor bepaalde producten die we vaak gebruikten, dus moest ik stoppen. Ik ben weer naar school gegaan en volgde bij Lindendael de opleiding tot ziekenverzorger en daarna activiteitenbegeleider. Ik vind mensen leuk en kon ze op deze manier een leuke dagbesteding bezorgen.”

“Toen ik 30 was verhuisden we voor Jacobs werk naar Zuid-Frankrijk. We zouden daar een paar maanden gaan wonen om een nieuw pioenenbedrijf op te starten, een oom en tante zouden daarna het bedrijf gaan leiden, maar zij stapten er toch uit. Uiteindelijk zijn we daar 5 jaar gebleven. Ik had al 3 kinderen en Dion werd daar geboren. Met 4 blonde kindertjes waren we een bijzonderheid daar. Er woonden veel Afrikaanse mensen in die buurt. In de supermarkt kreeg ik wel eens de vraag van iemand of ze mijn dochters mochten aaien, want ze vonden het er zo bijzonder uitzien.”

“Het was daar altijd lekker weer en we leefden veelal buiten. Af en toe regende het en dan ging het ook meteen heel hard en overstroomde er van alles. Ik werd een keer gebeld door de moeder van een vriendinnetje waar Tess te spelen was: “Kom haar maar halen, over een uur gaat het regenen en dan kan je niet meer bij ons huis komen….”

“Na 5 jaar zijn we weer terug gekomen, omdat het schoolsysteem daar niet paste bij de kinderen. Dyslexie was bijvoorbeeld iets waar ze nog niets mee deden.”

Na 17 jaar stopt Jolanda met het vrijwilligerswerk bij DESS. “Het is nu de beurt aan anderen. Ik kom nog wel bij mijn dochters kijken en hoop dat mijn kleinkinderen over een paar jaar beginnen met voetballen.”

Dit is weer zo’n voorbeeld van een vrijwilliger waar een club erg blij mee is. Iemand die vol enthousiasme energie in de club steekt, heel goed is in het kweken van teamgevoel bij de teams waar ze bij betrokken was en allerlei initiatieven uit de grond heeft gestampt. Jolanda, ontzettend bedankt voor al je inzet en we hopen je nog vaak bij DESS te zien.