Categorie archieven: Standaard

Het is ieder seizoen een groot succes en we doen het al jaren: Het winterzaalvoetbal in café De Post in Midwoud. Ook dit seizoen is er weer een programma in elkaar gezet. De exacte speeltijden worden later bekend gemaakt, maar de data kunnen we vast bekend maken.

Op zaterdag 18 februari, 25 februari en 4 maart worden DESS JO10 en DESS MO11 in Midwoud verwacht. De wedstrijden worden gespeeld in teams van 4 spelers + een keeper. Daarom hebben we 3 DESS-teams ingeschreven:

DESS JO10, DESS JO/MO10 en DESS MO11.

Welke spelers in welke teams zijn ingedeeld horen jullie later.

DESS JO10 speelt zijn wedstrijden tussen 13.30 uur en 14.30 uur.
DESS JO/MO11 speelt zijn wedstrijden tussen 14.15 uur en 15.30 uur.
DESS MO11 speelt zijn wedstrijden tussen 15.15 uur en 16.15 uur.

Hou deze zaterdagmiddagen dus vrij, want het is elke seizoen weer een feest voor alle deelnemers en ook voor de ouders om te komen kijken.

In de afgelopen 2 maanden zijn DESS JO15, DESS JO19 en DESS 2 in het nieuw gestoken. De sponsoren waren allen bereid om de oude tenues te vervangen door gloednieuwe exemplaren:

DESS JO15 kreeg zijn nieuwe tenues van Moolevliet stofferingen. Er werd afgesproken dat er in deze tenues alleen gewonnen mocht worden. En anders? Anders moeten de mannen een dag meewerken met Gerrie, die o.a. vloeren legt en trappen stoffeert. “Dat lijkt me nog best leuk”, zei aanvoerder Finn. We zijn benieuwd of de belofte nagekomen wordt en hoe de mening van Finn is na de dag werken.

DESS JO19 heeft zijn nieuwe shirts, broeken en sokken te danken aan Henk-Jan Gillebaard, die met zijn bedrijf Impact Personeel voor de mooie tenues op deze foto heeft gezorgd.

Ook DESS 2 loopt er weer keurig bij. Administratiekantoor van Arem CV hoopt ook van harte dat de mannen in deze tenues elke week winnen.

Alle sponsoren worden hartelijk bedankt voor hun bijdrage. Het feit dat alle teams van DESS er ieder seizoen knap bij lopen is niet mogelijk zonder sponsoren zoals deze.

Onze club kan niet zonder vrijwilligers. Sommigen zie je veel en vaak, anderen doen in stilte of achter de schermen hun werk. In deze rubriek leren we onze vrijwilligers kennen door hem of haar een aantal vragen te stellen. Deze keer is het de beurt aan Eize Bartels (34).

Hoe komt een geboren Amsterdammer in een rustig dorpje als Sijbekarspel terecht? Dat kan op allerlei manieren, maar deze manier had ik nog niet eerder gehoord.
“Ik ben geboren in de Bijlmer. Toen ik 15 was verhuisden m’n ouders naar Twisk. Dat was echt een cultuurshock. Opeens woonde ik in een dorpje waar iedereen elkaar rustig gedag zei op straat, ook de mensen die je niet kende. Ik moest ook een heel eind fietsen naar school in Hoorn. Het West-Fries wat mensen spraken verstond ik ook echt niet. Ik was een keer aan het ontbijt aangeschoven bij een vriendin en haar moeder zei tegen me: ”Wul je d’r nag een bekuitje boi?” Ik snapte er geen bal van, maar heb wel helemaal slap gelegen van het lachen. “

“Ik kwam vaak bij een vriendin en kon het goed vinden met haar gezin. Ik kon daar bij wijze van spreken blijven wonen als ik wilde. Ik leerde in die tijd ook Mariska kennen en wij gingen samen wonen. Mariska had paarden, dus daar moest ik wat mee. Ik kon een boerderij huren in De Weere. De paarden konden daar ook staan, dus ik nam haar mee en vertelde dat we daar gingen wonen. Ze was blij met de plek voor de paarden, maar moest heel erg wennen aan het wonen in een klein, stil dorp. We kregen twee kinderen, Sepp (11) en Joes (9). Zij zijn daar naar school gegaan en op die school hoorde ik van een vrouw uit Sijbekarspel dat er een huisje op de Burgemeester Elmersstraat te koop stond. Ik ben daar heen gegaan en heb tegen die man gezegd: ”Ik geef je een ton voor dit huis en dan mag je alles laten staan.” Dat deed hij en toen woonden we wat meer tussen de mensen. De paarden staan nu bij Rick en Sandra Rood en Mariska zit in het bestuur van de manege op de Tuinstraat.”

“Ik kan nu echt genieten van de rust. Ik werk veel in Amsterdam en als je dan terug rijdt door de landerijen en je ziet en voelt die rust, dan is dat echt lekker. Aan de andere kant zou een supermarkt in dit dorp wel heel lekker zijn.”

Inmiddels woont hij dus al een tijdje hier en zitten zijn kinderen ook hier op school. Ook voetballen ze beiden bij DESS. Joes in de JO10 en Sepp in de JO13. Daar komt ook de link met DESS om de hoek kijken, want welke functie heeft hij bij DESS?:
“Ik ben definitief interim-trainer bij de JO13. Sepp is gek van voetbal en zijn vriendjes komen ook bij ons over de vloer, dus ik wist vooraf wat voor jongetjes er in dat team zaten. Dat zijn gewoon goeie gasten bij elkaar. Ik ben echt van die jongens gaan houden en kijk ook zeker alle thuiswedstrijden en soms de uitwedstrijden. Ik overleg met coach Maarten en dan weet ik waar ik op moet trainen of ik vertel hem wat we geoefend hebben, zodat hij dat in de wedstrijd kan laten terugkomen. Het is prachtig om dingen in de wedstrijden terug te zien die we op de training geoefend hebben. Daar kan ik echt van genieten. Ik krijg er inmiddels ook echt energie van.”

“Vroeger toen de jongens klein waren was ik niet veel thuis. Ik werd op m’n 23e vader en was toen gewoon nog jong. In mijn werk was ik ambitieus en daar ging ik ver in. Mariska nam de moederrol fantastisch op zich, dat deed ze echt heel goed, en ik was veel aan het werk.”

Is het nog wat geworden met die ambities op werkgebied?
“Toen ik 19 was ben ik voor mezelf begonnen als ZZP’er. Als timmerman had ik genoeg werk en heb ik me opgewerkt tot aannemer. Ik koop nu oude panden op en maak daar weer wat moois van om te verkopen of lege kavels en bouw daar een nieuw huis op. Op die manier heb ik niet meer te maken met klanten die allerlei eisen en wensen hebben, maar maak ik gewoon wat ik er zelf van wil maken en zet dat te koop. In deze constructie heb ik minder gezeur en kan ik maken wat ik zelf wil. Dat geeft ook rust, waardoor ik meer tijd heb voor mijn vrouw en kinderen en om op mezelf te letten.”

We hebben tijdens ons gesprek over nog veel meer onderwerpen gehad en ook goed gelachen. Deze vrolijke man en vol energie en zijn gezin zijn een aanwinst voor het dorp, al wonen ze er inmiddels al een tijdje. De spelers van DESS JO13 zijn allemaal gek op hun trainer en hij zit boordevol ideeën om het team nog veel beter te maken. Dat belooft nog wat…..

Vorige week: geen tegenstander, ze durfden zeker niet tegen ons fantastische team.
We deden onderling een partijtje po het Cor Vlaar-veldje, waarbij Joes en Sylvan met de koppen tegen elkaar aankwamen, omdat ze allebei fanatiek voor de bal gingen: Joes hield er een buil aan over, Sylvan een hersenschudding.

Sylvan was er dus deze zaterdag nog niet bij: Giel viel voor hem in. Het vertrek was om 9.00 uur, maar jullie o-zo-moderne coach had de tijdsverschuiving niet meegekregen en stond er al om half 9. Gelukkig waren Yuiel en Maxim er ook al.

Bij Always Forward was de kleedkamer snel gevonden. Er was geen licht, maar dat vonden onze jongens alleen maar leuk. Het veld vinden bleek een zwaardere klus: Nadat we alle vijf velden hadden verkend, bleek nummer 6 onze tegenstander te bevatten. De Forward coach verklaarde dat zij deze speurtocht elke week beleefden.

We stonden al gauw met 1-0 achter, maar Gerrit, bruisend van energie vandaag, maakte daar een mooie 1-1 van. De rust brachten we door op het veld, limonade werd gebracht en Taffy kwam met koffie.

Onze jongens besloten in een kring zittend het telefoonspel te gaan doen en dat zag er zo gezellig uit dat het mijn opmerking vooraf aan de scheids (dat ze dit stelletje ongeregeld maar goed strak moest houden) volkomen ongepast maakte.

Na rust: 3-1 achter. Yuiel en Joes zorgden echter voor een 3-3 stand, terwijl Maxim zijn doel verder schoon hield met behulp van Collin, Novan en Giel.

Het was een mooie strijd geworden, waar wij blij mee waren. Een paar Forward jongens moesten huilen! De penalty’s wonnen we deze keer niet, maar ja……lekker belangrijk!

In 2023 zijn we weer van plan zo hoog mogelijk te eindigen in onze poule. We spelen tegen 7 andere teams, die allemaal ongeveer evengoed zijn als wij, dus elke week vol aan de bak en zoveel mogelijk punten verzamelen.

De eerste wedstrijd was tegen Always Forward. We kenden dit team al van voor de winterstop en toen hadden we het erg zwaar tegen ze. We verloren toen met 4-2 en hebben verder onthouden dat we pas om 16.45 moesten spelen, we na de wedstrijd naar de Mac gingen met z’n allen en dat we het terrein van Always Forward niet meer afkonden doordat het hek voor onze ogen automatisch dicht ging en niet meer open te krijgen was. Via de zijkant van het hek boven de sloot zijn we toch “ontsnapt”. Het houdt wat in, zo’n wedstrijd tegen Always Forward….

Nu speelden we thuis, dus op een normale tijd, met een open hek en nog steeds tegen die sterke tegenstander. In onze opstelling hadden we rekening gehouden met hun sterke punten. Iedereen wist wat ie moest doen en in de eerste helft viel op dat Always Forward hier geen antwoord op had. Zij kwamen niet verder dan 1 schot van afstand dat over ging. Verder verdedigden we met z’n allen perfect en hielpen alle spelers elkaar. Wij kregen via Manouk en Jasmijn wel een aantal kansen, maar scoren zat er nog niet in.

Het frustreerde de tegenstanders dat wij het hen zo moeilijk maakten. Ze werden steeds feller en maakten regelmatig een overtreding. Wij konden daar goed tegen, maar Always Forward begon steeds meer op de scheidsrechter te zuren. Dat hun coach vanaf de zijkant luid en duidelijk schreeuwde dat het allemaal niet eerlijk was en dat er onterecht tegen zijn team gefloten werd hielp ook niet. Ik moet er wel bij zeggen dat hun vlagger meerdere keren probeerde zijn coach rustig te krijgen. Deze zelfde man zorgde er ook voor dat de kleedkamer die zij gebruikten netjes werd achter gelaten. Alle bagger die er lag door het uitstampen van schoenen op de vloer en tegen de muren, heeft hij zijn team zelf laten schoonmaken. Complimentje voor deze man.

Na de rust gingen wij door waar we waren gebleven en gaven Always Forward geen kans om te scoren. Vlak voor tijd kregen wij weer een vrije trap. Esmee schoot de bal voor het doel en via de rug van een tegenstander rolde de bal het doel in. Zo wonnen we de wedstrijd met 1-0.

De week erna speelden we in Enkhuizen. We misten heel wat van onze eigen spelers, maar met 2 vriendinnen erbij hadden we toch genoeg spelers. Eén van de invallers had goed begrepen dat je de tegenstander niet op doel moet laten schieten. Toen dat dreigde te gebeuren ging ze er goed voorstaan en kreeg de bal tegen haar been. Daarna stuiterde de bal tegen haar arm aan en dat vond de scheidsrechter genoeg om een penalty te geven. Noëlle raakte de bal nog wel, maar de penalty zat erin. Onze paar kansen wilden er niet in, dus na de rust gingen we op zoek naar de gelijkmaker. Als trainer probeer je je team prachtige doelpunten te laten maken door combinaties, vrijlopende spelers en goede schoten op doel. Deze keer scoorden we doordat de laatste man te lang treuzelde met de bal aan haar voet, Jasmijn er goed op af rende en de bal tegen zich aangeschoten kreeg. De bal rolde het doel in en het was 1-1. Niet iets waar we op trainen, maar wel lekker dat we scoorden. Vlak voor tijd schatten we een vrije trap van Enkhuizen niet goed in en scoorden zij toch nog 2-1. In de kleedkamer vooral balende gezichten, wat betekent dat we er volgende week weer alles aan gaand doen om vrolijker in de kleedkamer te zitten na de wedstrijd. Aan de inzet ligt het nooit bij dit team, maar tegen Always Forward werd dit beloond met een 1-0 overwinning en tegen Enkhuizen leverde het ons niks op. Soms zit het mee, soms iets minder.