Categorie archieven: Standaard

We spelen inmiddels 2e klasse, want we zijn gepromoveerd. Hartstikke leuk natuurlijk, maar vorige week kwamen we erachter dat een tegenstander die voor de winterstop 1e klasse speelde iets te hoog gegrepen was. We verloren met 3-1 en tegenstander Kolping Boys was gewoon beter dan wij.

Vandaag troffen we DTS en ook zij speelden 1e klasse voor de winterstop. Vorige week had ik even geïnformeerd bij de coach van Kolping Boys wat voor een team DTS heeft. Zijn analyse: “DTS heeft heel veel grote meiden, gooien de beuk erin en daar moeten ze het van hebben.” Dat was even schrikken, want meestal hebben we best wel moeite met teams die groot en sterk zijn en de beuk erin gooien.

De wedstrijd stond om 11.45 op het programma, dus we waren netjes op tijd omgekleed en op het grasveld bezig met de warming-up, toen de coach van DTS kwam aanlopen: “We hebben een probleempje,” zegt hij. “We mogen sinds lange tijd weer eens op het A-veld spelen (kunstgras), maar die wedstrijd heeft nu rust, dus we moeten even wachten tot hun 2e helft gespeeld is.” Een snelle rekensom leerde dat dat betekende dat we 45 minuten moesten wachten om op het A-veld te mogen spelen. Het zal bij DTS vast een eer zijn op dat veld te mogen spelen, maar om er nou op te gaan wachten……

Ondertussen was er weinig leven op het DTS complex. Behalve de wedstrijd waarop we moesten wachten, waren er geen andere wedstrijden. Het B-veld en het C-veld lagen er mooi bij en waren vrij, maar daar konden we niet op spelen. De reden? Ten eerste wilden de meiden van DTS heeeeeel graag op het A-veld en ten tweede (en dit werd als hoofdreden gegeven): de scheidsrechter had alleen maar schoenen mee voor kunstgras, dus hij kon niet fluiten op een grasveld (!). Als dat geen goede reden is om 2 teams en alle rijders/supporters 45 minuten te laten wachten…..

Enigszins overvallen door deze mededeling en ook behoorlijk verbaasd zochten we de kantine op. Sommigen zaten binnen, anderen keken bij de wedstrijd op het A-veld. Ondertussen zat het hele team van DTS aan een sportmaaltijd. De patat was niet aan te slepen en allemaal zaten ze goed vol.

Uiteindelijk stonden we klaar voor de wedstrijd. De meiden van DTS zagen er toch echt wel groot uit en leken ook wel wat ouder. Toch maar even vragen bij de scheidsrechter of dat allemaal wel klopt. De grensrechter die er ook bij stond: “Ze zijn inderdaad groot, maar dat komt omdat we hier allemaal veel kool eten!” Toen ik naar mijn eigen team keek kreeg ik toch de indruk dat we hier alleen maar water drinken….

De wedstrijd verliep goed. DTS leek niet veel voordeel te hebben van het kunstgras. Zij konden er niet beter of slechter mee uit de voeten dan wij. Tess en Sterre hielden achterin de boel dicht, Femke, Emma en Tara zorgden ervoor dat er vanaf de zijkanten geen gevaar kon komen en mocht er toch een bal doorheen komen, stond Noelle klaar om in actie te komen. Esmee, Kaya, Luna en Noa regelden dat er op het middenveld niks te halen was voor DTS. Voorin zorgde Maria met dribbels langs de lijn voor 2 goede kansen, werkte Jasmijn zich weer een slag in de rondte en waren Julia en Manouk behoorlijk vervelend voor hun tegenstander.

Bij rust stond het nog 0-0 en dat was meer dan waar we vooraf op hadden gehoopt. Langzaam kregen we het idee dat er misschien wel meer in zou zitten als het een beetje meezit. En het zat een beetje mee! Julia stuurde Jasmijn diep en die rondde heel beheerst af. Het laatste kwartier hebben we met alles wat we hadden DTS tegengehouden. Als een echt team gingen we voor elkaar door het vuur en niet één speler ging slap een duel aan.

Zo haalden we tegen een voormalig 1e klasser een prachtige overwinning. Zou DTS achteraf misschien toch liever op gras hebben gespeeld?

Om vrolijk te beginnen: We hebben nieuwe tenues gekregen!

Dankzij De Jong Tree Removal (Pieter de Jong) en bakkerij ’t Broodhuys (bekend van onze rijdende bakker Claudia Appel) zien we er weer prachtig uit. De eerste wedstrijd in dit tenue was meteen een belangrijke. Nummer 3 op de ranglijst Wieringerwaard kwam op bezoek en wij als nummer 2 van de ranglijst konden dus aan de slag. Na een goede wedstrijd stond er een mooie 4-0 stand op het bord, dus er werd besloten dat de nieuwe tenues waren goed gekeurd. Als je er in kan winnen, mogen ze blijven.

Twee weken daarvoor speelden we de bekerwedstrijd tegen KGB. KGB speelt een klasse hoger dan wij, maar dat was op het veld niet te zien. Bij rust stonden we 0-1 achter, maar Jasmijn maakte er na rust 1-1 van. KGB scoorde 1-2 en door goed samen aan te vallen kon Julia vlak voor tijd de 2-2 maken.
Hierna moesten er penalty’s genomen worden om de winnaar aan te wijzen. Hoewel we er op de training goed op hadden geoefend, is de spanning van zo’n moment niet te oefenen. Na 3 missers van onze kant en niet eentje van KGB verloren we alsnog. Wel een goede wedstrijd tegen een goede tegenstander.

In de competitie bleven we maar winnen. Van Winkel (5-0) en Wieringerwaard (4-0) wonnen we makkelijk, maar er was 1 probleem: concurrent Wieringermeer won ook alles, dus we kwamen niet dichterbij. Totdat zij redelijk onverwacht verloren van Grasshoppers en we opeens kans hadden om kampioen te worden. We speelden op de laatste speeldag tegen elkaar……

Met de nodige spanning begonnen we aan de wedstrijd en de eerste 5 minuten was het even aftasten hoe zij speelden en Wieringermeer bekeek even hoe ons team in elkaar zat. Toen kwam er een hoge bal, die zomaar over onze verdediger heen ging en hun spits een vrije doortocht naar ons doel gaf. De spits maakte er meteen 1-0 van. We trapten af, waren nog even versuft de snelle achterstand en diezelfde spits ging er alweer vandoor en maakte 2-0. Weer een minuut later rolde een mislukte voorzet van Wieringermeer ook nog ons doel in en zo stonden we na 5 minuten nog op 0-0 en na 8 minuten op een 3-0 achterstand. Een fikse tegenvaller. De rest van de eerste helft kregen wij wat kansjes en Wieringermeer werd ook niet echt gevaarlijk.
In de rust was de sfeer niet best. De gemiddelde mening was dat het er niet meer in zat voor ons. We hadden echter nog een plan voor de tweede helft. Voorstopper Sterre ging in de spits spelen, samen met de spitsen die we al hadden. Een risico, want we misten nu een verdediger, maar we moesten iets bedenken om veel doelpunten te maken. Het leidde er toe dat Wieringermeer niet echt meer aan aanvallen toe kwam en wij wat meer kansen kregen. Uiteindelijk maakte Julia na een voorzet van Maria vlak voor tijd 3-1, maar het was te laat om nog te kunnen winnen. Wieringermeer is dus kampioen geworden en wij tweede. Op zich een hartstikke goede prestatie, maar dat is niet waar je aan denkt als je in de kleedkamer zit na een verloren kampioenswedstrijd……..

Na de winterstop gaan we van de 3e klasse naar de 2e klasse, dus dat wordt een mooie uitdaging. In diezelfde poule zit ook Kolping Boys, dat voor de winterstop nog 1e klasse speelde. Tijdens de eerste wedstrijd na de winterstop bleek dat verschil niet eens zo heel groot. Na een prima wedstrijd en een mooi doelpunt van Maria verloren we met 3-1. En dat zonder Noa, Manouk Tess en Esmee, die wegens Corona niet mee mochten doen. Ik ben dus vol vertrouwen dat we nog de nodige wedstrijden gaan winnen in deze nieuwe poule.

Jelle

Fijn, weer een wedstrijd!
We waren met negen (voor een zestal), want Novan deed ook mee vandaag, maar Maxim was er niet.

Met moeders Fiene, Feline en Joes togen we naar Wieringerwaard, een mooi tochtje door de dorpen. Daar aangekomen, omgekleed en gewapend met bal, zochten we ons veld, maar het leek wel of op alle velden al een DESS-team aanwezig was: Wieringerwaard heeft gewoon precies hetzelfde tenue als wij (alleen is ons rood net even mooier). Het werd met hesjes opgelost.

Er stond een aardige bries en die hadden we natuurlijk tegen. Giel stond een fantastische partij te keepen, maar kon de 2-0 ook niet tegenhouden.
In de rust bedacht Joes dat we de yell (“banaan, banaan, banaan, we gaan er tegenaan.”) vergeten waren, dus die werd alsnog in de kleedkamer gedaan.

In de tweede helft……u raadt het al……windstil. Hoe Jolien, Gerrit en Yuiel ook aanvielen, er kwam geen doelpunt van. In plaats daarvan werd het ook nog 3-0 en dat terwijl Fiene, Collin en Novan heel goed stonden op te letten. Feline speelde haar eerste wedstrijd helemaal uit en bleek zo een nuttige aanwinst op het middenveld.

De penalty’s wonnen we, dankzij uitgekiend keeperswerk van Giel, met 3-2. Onze schutters: Novan, Gerrit en Giel zelf. Joes besloot met het team tot een afsluityell: “banaan, banaan, banaan, we hebben ons best gedaan.” Waarna de warme douches werden opgezocht.

Daar kwam juist Maxim aan, die inmiddels z’n ouders ervan had overtuigd dat ie echt moest voetballen, en die hem netjes hadden nagebracht. “Hé Maxim, je bent net op tijd voor de chips”, zo werd hij vrolijk door Yuiel en Gerrit verwelkomd en dat maakte de teleurstelling goed.

Nog even mooi aangezeten in de kantine en daarna weer huiswaarts: Feline won de wastas deze week. Tot woensdag!

Anita

We speelden om 12 uur in Heerhugowaard en wat was het koud en nat… Ik hoorde alleen van een van de rijders dat het in Arnhem heeft gesneeuwd, dus wij werden nog gespaard met de kou. De wissels vonden het alleen nog steeds te koud. Ze wilden echt het veld niet meer in nadat ze hoorden dat hun vest dan uit zou moeten. Joost en ik snapten wel wat ze bedoelden. Zelf stonden we er ook verkleumd bij. Handschoenen, een muts en een sjaal waren blijkbaar niet genoeg om ons warm te houden met dit weer.

Ondertussen waren we begonnen. De jongens speelde enorm goed en na vijf minuten schoot Sepp dan ook de 0-1 binnen rechtstreeks vanuit een corner. Ondanks dat de verdediging super stond te voetballen, wist SVW toch de 1-1 te maken. Jens wist daarna de 1-2 te maken en na een goede actie van Job kon Sepp de 1-3 binnenschieten. SVW bleef echter terugvechten en maakte 2-3, het werd weer spannend…

Tim wist de bal te onderscheppen achterin en maakte een soloactie richting het doel. De spelers van SVW hadden geen schijn van kans en Tim schoot de 2-4 binnen. Bij elk doelpunt dat de jongens scoorden, juichten we harder langs de kant. Het was niet genoeg om het helemaal niet meer koud te hebben, maar het hielp wel een beetje. Niet veel later floot de scheidsrechter af en hadden we gewonnen!

Of in ieder geval, de tweede helft hadden we met 2-4 gewonnen, in de rust stond het helaas al 6-0 voor SVW…

Joost had snoepjes voor de kinderen (en de coaches natuurlijk) meegenomen die normaal pas na de wedstrijd uitgedeeld werden. De kinderen kwamen alleen met het idee om ze in de rust al te eten, dus dat werd de nieuwe tactiek. Ik denk dat we deze tactiek vaker moeten overwegen, want SVW had het een stuk moeilijker in de tweede helft.

De eindstand was dus 8-4, maar wat hebben de jongens ongelooflijk hard gestreden en super goed gespeeld, vooral de tweede helft!

Lisa

Onze club kan niet zonder vrijwilligers. Ook dit seizoen zullen er verschillende mensen voor even op de voorgrond treden, zodat we hen beter leren kennen. Deze keer is het de beurt aan: René Smit (43).

Zoals elk interview in deze rubriek, bestaat de voorbereiding uit 1 vraag: Wat doe je allemaal bij DESS? Daarna zijn er geen standaard vragen meer, want als je met vrijwilligers over de club begint te praten, gaat de rest vanzelf en beland je van het ene in het andere onderwerp.

Ook deze keer beginnen we dus met de enige voorbereidde vraag en ruim 2 uur later ga ik weer naar huis. Dat is trouwens niet standaard.

“Ik geef 1x in de week training aan de MO13, ben daar invalcoach en ik vlag veel bij de MO15. Mijn jongste dochter Loïs (9) speelt in de MO13 en mijn andere dochter Luna (13) in de MO15. Toen we hier 4 jaar geleden kwamen wonen deden we meteen mee in het dorpsleven. De meiden gingen voetballen, hier naar school, naar het zwembad en zo rol je er als vader ook in. Zo ben ik ook bij de veteranen van DESS terecht gekomen. Nu trainen we alleen, jammer dat er geen wedstrijden meer gespeeld worden. Misschien dat we dat ooit weer kunnen gaan doen als er meer mensen bij komen.”

“Ik ben geboren in Hoorn en later verhuisd naar Wormerveer. Mijn vrouw Joyce komt uit Koog aan de Zaan en ze wilde graag in die regio blijven wonen. Ik werkte toen bij Schiphol, dus voor mijn werk was dat prima. Hoewel ik daar prima heb gewoond had ik niet zoveel met de mensen daar. Hier in het dorp is er veel meer sociaal contact. Het is gezellig om bij DESS wedstrijden te gaan kijken en je komt al snel andere mensen tegen om even een praatje mee te maken.”

Tussendoor komt Loïs af en toe binnen gehuppeld. Nieuwsgierig vraagt ze wat er allemaal gezegd word. Ik ben meer benieuwd naar haar ideeën over haar vader. Na een aantal pogingen komt ze voor de laatste keer langs en zegt: “Zet er maar gewoon in dat het een hele lieve vader is!”

Hoewel René een jaar op doel heeft gestaan bij HSV Sport, is atletiek de sport die hij verreweg het meest fanatiek heeft beoefend: “In 1988 ben ik begonnen bij AV Hollandia. Toen was ik 10 jaar. Toen ik stopte was ik 30, dus dat heb ik vrij lang gedaan. Ik was een meerkamper, dan doe je dus alle onderdelen. Op de werponderdelen blonk ik uit. Bij het speerwerpen gooide ik soms 70 meter, terwijl de rest rond de 25 meter bleef hangen. Daardoor had ik een enorme voorsprong, zodat ik andere onderdelen rustiger aan kon doen. Ook bij het kogelstoten en discuswerpen scoorde ik hoog en daardoor won ik regelmatig wedstrijden. Er staan nu nog verschillende clubrecords op mijn naam bij Hollandia

Mijn trainer Frits Martens zag mogelijkheden en linkte me aan het Nederlands Team. Ik ging toen op Papendal trainen en daar specialiseerde ik me in de werpnummers. Ik trainde 6x in de week en dat was best pittig, maar goed voor je discipline. Eerst naar school, daarna meteen je huiswerk maken, aardappels en groente klaarmaken en op tijd eten met z’n allen. Mijn moeder werkte, dus die was er bij het eten pas en mijn vader werkte nog veel vaker. Na het eten ging ik dan trainen en de volgende dag alles weer opnieuw. Door veel te trainen en het specialiseren werd ik duidelijk steeds beter. Uiteindelijk ben ik 2x Nederlands Kampioen geworden bij het speerwerpen, 2e van Nederland bij discuswerpen en 3e bij het kogelstoten.”

Aan alles komt een eind, dus ook aan deze sportcarrière. “Ik haalde mijn diploma Vliegtuig Onderhoud Technicus en werd monteur bij KLM/Martin Air. Door de ploegendiensten die ik draaide miste ik veel trainingen en raakte ik sneller geblesseerd. Ik ben daardoor gestopt en heb 12 jaar ploegendiensten gedraaid. Dat was het leukste werk wat ik gedaan heb. Ik had ervoor geleerd en had veel vrijheid. Ik kreeg altijd een jongen mee om me te helpen en dan moesten we die dienst 3 vliegtuigen nakijken en herstellen als dat nodig was. Soms stond er een vliegtuig stuk in het buitenland en werd je gevraagd of je aan het eind van je dienst bijvoorbeeld naar Engeland wilde gaan. Daar kwam je dan aan, hotel in en de volgende ochtend dat vliegtuig weer klaar maken, zodat die weer door kon. Zo ben ik in heel wat landen geweest en zie je van alles op andere vliegvelden. Leuke dingen, maar ook de gevaren: Monteurs die aangereden worden op het platform en werken met gevaarlijke stoffen wat niet altijd goed gaat bijvoorbeeld. Toen onze eerste dochter kwam ben ik overgestapt op een kantoorbaan bij KLM, zodat ik meer regelmaat had.”

Tot slot heeft Luna na wat aandringen ook nog wel wat plus- en minpunten over haar vader. “Ik vind het stom dat als hij iets van me weet, het meteen aan mama gaat zeggen.” Na lang nadenken komt er ook een positief punt: “Hij betaald altijd de Tikkies die ik em stuur!” Pubers hebben een iets andere manier om te zeggen dat het een lieve vader is……