Naar Castricum, om kwart over 7, is dat niet een beetje vroeg, wilde Evelien Vlaar weten, dus gooide Roland zijn charmes nin de strijd en verplaatste de wedstrijd naar 5 kwartier later. Toen bleek onze rijder een weekend weg te zijn en was -zo op het allerlaatste moment- alleen de moeder van Luuk nog beschikbaar met auto. Heerlijk, zo’n flexibele moeder.
Overigens zul je de coach niet horen klagen over de betrokkenheid van de ouders van de J08: een topploeg vaders en moeders, zonder uitzondering.

Na een week regen en wind was het vandaag lekker voetbalweer, wat we merkten toen we het grasveld van Vitesse na een uur eindelijk gevonden hadden.
Het werd al snel 1-0, maar ook zomaar 1-1, door een prachtgoal van aanvoerder Novan.
De rest van de wedstrijd werd gekenmerkt door het uitstekende jaagwerk van Jake, de ausputzer-schoten van Sylvan, de berekenende blikken van Sebas, de lepe ballen van Thijs, de technische vaardigheden van Sahil, de mooie voorzeten van Luuk, de aanvalsdriften van Novan en een aantal mooie reddingen van Jim.

We schoten er ook nog twe in: Novan en Sylvan scoorden, één van de twee in ons doel, de ander in die van hen.
Maar Jim was niet tevreden. Waarom wij eigenlijk nooit winnen, vroeg-ie. Het antwoord hierop is op z’n Johan Cruyf’s simpel te geven: we winnen nooit omdat de tegenpartij altijd meer scoort dan wij.

Maar … dat gaat best een keer goed komen. We hebben te maken met grote leeftijdsverschillen binnen het team en dat heeft bijvoorbeeld een grote club als Vitesse niet. Om dit probleem op te lossen moeten we blijven trainen en zoveel mogelijk vriendjes ook op voetbal zien te krijgen: op den duur komt het dan best wel goed.

De weg terug was zo mogelijk nog langer dan de heenweg. Beide chauffeurs zijn kampioen verdwalen, maar de gezelligheid in de auto’s werd daar niet minder van.

Onze conclusie tenslotte: als de reis 2x langer duurt dan de wedstrijd zelf, dan moeten we de match wellicht overslaan? (Chippies-toernooi is ook leuk).

Groeten, Anita