Onze club kan niet zonder vrijwilligers. Ook dit seizoen zullen er verschillende mensen voor even op de voorgrond treden, zodat we hen beter leren kennen. Deze keer is het de beurt aan: Ineke Aay (69).
We zitten in de tuin. Kopje koffie, koekje, lekker zonnetje en 2 kikkers in het vijvertje. “Ik kan hier zo een uur zitten en naar die beestjes kijken.” De rest van de tuin is door Nico Broers onkruidvrij gemaakt en ziet er netjes uit. Lekker rustig plekje.
Als we over DESS beginnen te praten vertelt Ineke meerdere keren dat het zo’n leuke, gezellige, warme dorpsclub is. “Wat ze voor Nico hebben gedaan in de Voetbalweek vind ik ook zo mooi, al zou Nico het zelf niks gevonden hebben. Hij hoefde niet zo nodig op de voorgrond.”
“Nico” is Nico Aay, man van Ineke en helaas overleden. Nico was degene die na het verdwijnen van het Stratenvoetbaltoernooi bleef volhouden dat het belangrijk was voor de club dat er aan het eind van ieder seizoen een afsluitingsweek kwam. Hij bedacht “De Voetbalweek”. Een iets andere opzet dan dat elke straat een eigen team kon inschrijven, want nu werden alle volwassen leden gewoon ingedeeld, waardoor er altijd genoeg deelnemers waren. Iedereen die geen lid was, mocht zich opgeven en werd toegevoegd. Later is dit principe ook bij de jeugd toegepast en nu hebben we al jaren een fantastische slotweek waarin mannen en vrouwen, jongens en meisjes, talenten en goedwillenden door elkaar lopen en lol hebben. Allemaal dankzij het doorzetten en organiseren van Nico. Daarom vonden de Voetbalweekcommissie en het bestuur het tijd voor een eerbetoon en werd een doek onthuld waarop staat: “Nico Aay Voetbalweek”. De naam die deze week vanaf nu jaarlijks zal dragen (zie foto onderaan).
Snel terug naar Ineke, want het is haar aflevering en ze is veel meer dan “de vrouw van”. Ineke draait al sinds 1984 kantinediensten bij DESS. “René (zoon) was toen 5 jaar en ging op voetbal. Nico werd begeleider en ik ging achter de bar staan. Eerst op zaterdag en nu al heel lang op zondag. Het is hartstikke leuk werk, lekker kletsen met iedereen en kijken wat er allemaal gebeurt. DESS is echt zo’n familieclub, gezellig. Ik kijk ook alle wedstrijden van het eerste. Uit en thuis. Bij uitwedstrijden komen Cor en Riet Vlaar me ophalen. Beregezellige tripjes zijn dat.
Het voetbal zit er van jongs af aan al in. “Ik ben geboren in Drempt (Gelderland). Mijn vader voetbalde altijd en dan gingen we met z’n allen mee kijken en waren we de hele dag op het veld. Later, toen ik met Nico was, ging ik met hem mee toen hij in de veteranen speelde.
“We waren een keer op een feestje van een oom van mij. Daar spraken we met de man van mijn nicht. Hij voetbalde bij de veteranen van Drempt en wilde wel een keer een wedstrijdje spelen. “Dat is 120 kilometer rijden voor een uitwedstrijd, dat lijkt me wat te gek”, zei ik. Uiteindelijk werden we uitgenodigd voor veteranentoernooi bij hun. Op zaterdagavond om 17.00 uur vertrokken we met een touringcar, bier en broodjes. Als we aankwamen konden we een patatje halen en daarna begon de feestavond. Die duurde tot laat en daarna sliepen we in een grote, ronde circustent die zij voor ons hadden opgezet. Ook al het eten en drinken regelden ze voor ons. In die tent lagen we allemaal in een rondje op ons luchtbed. Op zondag moest er dan na een kort nachtje een toernooi gespeeld worden. Eind van de middag weer in de bus en we sloten altijd af met een etentje in Hoorn ofzo.
De touringcar + chauffeur was van Van Vught. Jan Laan kende de eigenaar en we hoefden er niks voor te betalen. Het enige wat er tegenover moest staan was dat we die eigenaar zondagavond mee uit eten namen. Daar kreeg hij een fles drank cadeau en dan was alles weer goed. De chauffeur bleef de hele tijd bij ons, maar dronk geen druppel en hij sliep in z’n bus. Bij ons slapen leek hem niet verstandig.
We zijn ongeveer 8x geweest. Dat waren geweldige weekenden met de veteranen en alle vrouwen. Op het laatst gingen er nog maar 3 vrouwen mee. Het was niet meer speciaal, zoals in het begin, maar het begon gewoon te worden. Van ons team en het team waar we contact mee hadden stopten er ook wat spelers, dus de lol raakte er langzaam een beetje af. Toen zijn we er mee gestopt. Als je het er nu over hebt met de mensen die mee geweest zijn, zijn ze allemaal enthousiast.”
Ineke heeft dus al heel lang een band met onze club, zoals ze die ook heeft met de rest van het dorp. Ze is eerder ook vrijwilliger geweest bij het zwembad, de Oranjevereniging, de Plattelandsvrouwen en als voorleesmoeder en schoonmaakster op de Kraaienboom. In De Vang heeft ze ook jaren gewerkt. Op donderdagavond stond ze achter de bar en dan was het lekker druk en vooral heel gezellig.
“Het leuke is dat familiegevoel in een dorp. Daarom vind ik het ook leuk dat elk dorp z’n eigen voetbalclub heeft. Als onze vereniging me nodig heeft, mogen ze altijd bellen.”
