De laatste keer dat er bericht kwam van de MO15, hadden we 1x gewonnen en 1x verloren in de nieuwe poule. Sindsdien hebben we 4 wedstrijden gespeeld. De eerste was tegen Westfriezen. Tegen hun MO15-2 hadden we eerder al 5-0 gewonnen, maar nu kwam de MO15-1 op bezoek. Dat was toch even wat anders. Vooraf leek het een mooie voetbaldag te worden, maar eenmaal op het veld bleek de wind toch harder dan verwacht. De eerste helft hadden we de wind tegen, letterlijk en figuurlijk. Door een paar afstandsschoten waarbij wij niet zo fel verdedigden, stonden we bij de rust al met 4-0 achter. Het liep niet en dat kwam in de rust mooi naar voren. De meiden wisten zelf ook dat ze niet speelden zoals het zou moeten, waarop Esmee zei: “Jelle, zeg maar wat we allemaal fout doen en wel eerlijk zijn, anders hebben we er niks aan.” Daarna werd het stil en wachtten ze op de preek die zou gaan komen. Ze hadden gelijk, ik had wel wat puntjes die verbeterd konden worden, maar het werd geen donderspeech. Het was wel duidelijk dat ze er zelf nog meer van baalden dan ik, dus ik was benieuwd naar de 2e helft.
Na de rust hadden wij de wind dus mee en dat scheelde, maar vooral ons eigen spel was veel beter. Westfriezen heeft niet meer op doel geschoten en Esmee maakte er met een afstandsschot 1-4 van. Julia maakte ook nog 2-4 en er kwamen nog meer kansen, maar scoren lukte niet meer. Verloren dus, maar wel met opgeheven hoofd van het veld af.
Hierna waren we net als veel andere jeugdteams 3 weekenden vrij. Dat was wel heel lang, dus werd er een voetbalquiz georganiseerd voor de JO14, MO15 en JO17 en een oefenwedstrijd tegen Spartanen.
Die oefenwedstrijd was een mooi moment om weer in het ritme te komen. We moesten duidelijk weer even inkomen en verloren uiteindelijk met 1-3 (doelpunt Jasmijn, assist Kaya).
De week erna speelden we tegen Vrone. We kenden hen van een toernooi aan het begin van het seizoen en toen waren ze behoorlijk wat beter dan wij. Voor de wedstrijd stonden zij 2e en wij 9e, dus ook dat beloofde een pittig potje. Maria mocht voor de verandering eens op het middenveld spelen en dat bleek ze prima te kunnen. Na 10 minuten pikte ze de bal op, dribbelde een tegenstander voorbij en schoot de 1-0 binnen. Helaas maakte Vrone er al snel weer 1-1 van, maar wij hebben Julia en die zie je soms een tijdje niet, maar dan opeens staat ze weer op de goede plek en heeft ze weer gescoord: 2-1.
In de rust kwam de coach met de geniale opmerking dat “als we er 3-1 of zelfs 4-1 van zouden maken, de tegenstander het vanzelf op zou geven en wij steeds lekkerder zouden voetballen”. Je zag er een paar kijken met een blik van “Echt waar joh, hoe meer we scoren hoe beter? Daar waren we zelf nooit opgekomen.”
Maria en Tess maakten er 3-1 en 4-1 van en Femke richtte zich tot de coach: ”Ik voel het wel echt, dat het nu makkelijker gaat!” Gelukkig roept de coach niet zomaar wat…..(meestal).
Na de overwinning op Vrone waren we gestegen naar plek 5. Nu kwam nummer 11 Always Forward op bezoek. Dat zei dus niks en we konden gewoon weer vol aan de bak. Zonder vaste keeper Noëlle (ziek) en onze sloper achterin (Sterre) gingen we van start. We kregen wat kansjes, Tara moest als keeper af en toe in actie komen, maar bij rust stond het nog 0-0. In de rust werd de opstelling op 5 plekken anders, omdat het dan beter zou gaan. Het risico is natuurlijk dat er zoveel gewisseld is dat niemand meer snapt wat ie moet doen. Esmee stond bijvoorbeeld opeens voorstopper, Maria weer voorin, Manouk op het middenveld en zo waren er nog wat wisselingen. Iedereen deed gelukkig precies wat ie moest doen en zoals al eerder gezegd: Wij hebben Julia.
We wonnen dus met 1-0 en stijgen op de ranglijst door naar plaats 3. We zijn dus lekker bezig en het is nog gezellig ook. De taart/cake voor elke thuiswedstrijd helpt daar ook bij. Femke en Noa maakten een prachtig (en lekker!) voetbalveld van cake en Manouk kwam erachter dat het nog best wat tijd kost om een cake te maken. Om 12.00 uur was ze er nog niet, dus maar even vragen waar ze bleef: “De cake is bijna klaar, nog 4 minuten.” Prima, dan wachten we nog even….. Na 10 minuten nog maar eens vragen hoe het gaat: “Die cake moet ook nog afkoelen! Hij is bijna klaar, denk ik.” Uiteindelijk was ze er om 12.30 nog niet en kreeg ik een wanhopig bericht waarin ze vroeg of ze al moest komen of moest wachten tot de cake helemaal klaar was……
We hebben natuurlijk liever Manouk bij ons dan de cake, dus ze kwam er snel aan, kleedde zich om, speelde een goede wedstrijd en ging na de wedstrijd de cake halen, die we alsnog met z’n allen hebben opgegeten. De moeite was niet voor niets, ook deze cake was erg lekker.
